Als Nscho-tschi schitterde actrice Marie Versini2in ‘Winnetou - 1. Teil’, de cultklassieker uit 1963 en gebaseerd op de boeken van de Duitse schrijver Karl May. Afgelopen maandag overleed zij op 81-jarige leeftijd in Frankrijk.
In de film van regisseur Harald Reinl 3 speelde Marie Versini het kleine zusje van misschien wel de bekendste fictieve indiaan die er is, Winnetou, gespeeld door Pierre Brice 4. Zijn verhaal is bekend: aanvankelijk zag hij Old Shatterhand als zijn vijand, dat bleek verre van wederzijds. Uiteindelijk werden ze bloedbroeders die nog vele avonturen zouden beleven, en Nscho-tschi zou zelfs trouwen met de beste vriend van haar broer. Van Winnetou zouden nog talloze films en series verschijnen.
Nog altijd kent Winnetou wereldwijd een grote schare fans. Zij zijn dan ook geschrokken van het heengaan van Marie Versini. Dat is ook Hella Brice, de weduwe van de man die Winnetou gestalte gaf. Zij onderhield al jaren een warme vriendschap met de Franse actrice en zegt: „Nu ben je ‘in het licht’, bij de mensen die je al zijn voorgegaan. We zullen altijd van elkaar houden. Liefs, je zus Hella.”
Ook de inmiddels 95-jarige Ralf Wouter 5, die de rol van Sam Hawkens speelde, is bedroefd. „Nog even en we zijn er allemaal niet meer.”
Versini speelde de rol van Nscho-tschi op 23-jarige leeftijd en werd al snel een van de favorieten onder de Winnetou-aanhangers. Toen zij vroegtijdig overleed in de verhaallijn, waren de fans daar zo boos over dat later werd besloten haar toch weer terug te laten keren.
Marie Versini (* 10 augustus 1940 , † 22 november 2021) was een Franse actrice, die in „Winnetou, 1. Teil” (1963) en „Winnetou und sein Freund Old Firehand” (1966) de rol van Nscho-tschi, Winnetou’s zus, speelde. Daarnaast speelde zij nog in drie andere Karl May-verfilmingen: „Der Schut” (Tschita von Adlerhorst, 1964), „Durchs wilde Kurdistan” (Ingdscha, 1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (Ingdscha, 1965). In 2016 speelde zij nog een gastrolletje in het eerste deel van de RTL-tv-verfilming van Winnetou: „Winnetou – Eine neue Welt”. Naast de genoemde verfilmingen naar Karl May was ze o.a. ook te zien in „Kennwort: Reiher”, „Ferien mit Piroschka”, „Paris brûle-t-il?”, „Die 13 Sklavinnen des Dr. Fu Man Chu”, „Liebesnächte in der Taiga” en „Le songe d’une nuit d’été”.
Harald Reinl (* 8 juli 1908 , † 9 oktober 1986) was een Oostenrijks filmregisseur en schrijver van draaiboeken, die tekende voor vijf van de zeventien grote Karl May-films uit de jaren ’60: „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968).
Pierre Brice (artiestennaam van Pierre Louis Baron le Bris, * 6 februari 1929 , † 6 juni 2015) was een Frans acteur, die in maar liefst elf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60 de rol van Winnetou speelde: „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Unter Geiern” (1964), „Der Ölprinz” (1965), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Old Surehand, 1. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966), „Winnetou und sein Freund Old Firehand” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968). Voorts speelde hij nogmaals de rol van Winnetou in de tv-series „Mein Freund Winnetou” (1980) en „Winnetous Rückkehr (1998) en trad hij een aantal malen op als gastacteur (uiteraard eveneens in de rol van Winnetou) bij de Karl-May-Spiele van Elspe en Bad Segeberg.
Ralf Wolter (* 26 november 1926 , † 14 oktober 2022) was een Duits acteur, die in meer dan 230 films speelde; zijn bekendste rollen zijn die van Sam Hawkens in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); Hadschi Halef Omar in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); Andreas Hasenpfeffer in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).
Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.
Terug naar de Karl May-startpagina.
Terug naar de Apriana-startpagina.
Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.
