De snuw viel op de straote en op de dake en 't ijzig weer sloeg alles in de boeie. Ge vuulde oew orre en oew vingers gloeie en dur de strenge kaauw bevrorre rake. Ge zaagt de vlokke boven 't witte lake in wild gewirwar mì mekaore stoeie. Ge hurde 't kechelke in de schorsteen loeie, de sturm te keer gaon en de balke krake. En ik, ik zaat bè 't raom te fantasere over Old Shatterhand en Winnetou en tomahawks en squaws en Grizzly-bere. En wie ge ok zijn meugt, ik verzeker oe: as 't sturmt en vriêst en snuwt, dan kunde 't beste zomar wà dromen over 't Wilde Westen. |
[1] | Franciscus Wilhelmus Maria (Frans) van Dooren (* 02/11/1934 te Ravenstein, 06/07/2005 te Oss) was classicus en italianist van hoog niveau en Nederlands grootste Dante-kenner. Bovenstaand gedicht is geschreven in het dialect van Oss. |