CINEAC DAMRAK 2 De voormalige lianenspecialist Lex Barker 3 is waarschijnlijk niet lenig genoeg meer om als Tarzan door de bomen te vliegen. Maar overigens kan ook een filmheld op leeftijd nog best meedraaien in het vecht- en schietwerk op cinemascopeformaat. Barker bewijst, dat hij zijn handwerk nog niet verleerd is in een breedvoerige bewerking van één van de boeken van Karl May onder de titel „Old Shatterhand” 4. Hij heeft er een aardige, wat vaderlijke man van gemaakt, die samen met opperhoofd Winnetou enkele blanke bandieten te lijf gaat. De overige acteurs zijn niet van hetzelfde niveau, het vechtwerk is dat wel. Al dit Wilde Westen is op bijzondere brede basis te zien in de Engelse versie van een Joegoslavisch-Italiaans-Frans-Duitse coproduktie.

[1]	In: Het Parool, 16 april 1965.

[2]

Cineac – een samentrekking van Cinéma d’Actualité – was van 1934 tot 1996 een bioscoop in de Reguliersbreestraat in Amsterdam (tegenover het bekendere Tuschinsky). In het pand bevindt zich nu Restaurant Club Cineac, waar geen films meer gedraaid worden, maar waar men kan loungen bij de klanken van elektronische muziek; een van de mede-eigenaren is Tijs Verwest alias (DJ) Tiësto. Van 1938 tot 1983 bevond zich op het Damrak een tweede Amsterdams filiaal van Cineac, terwijl er ook in Den Haag, Rotterdam en Utrecht Cineac-vestigingen bestonden.

[3]	Originele Duitse titel: „Old Shatterhand”.

[4]

Lex Barker (voluit: Alexander Chrichlow Barker Jr., * 8 mei 1919 , † 11 mei 1973) was een Amerikaans acteur, die in vijf films furore maakte als Tarzan; in Europa was zijn eerste grote rol die van Robert – de verloofde van de vrouwelijke hoofdrolspeelster Sylvia (Anita Ekberg) – in de klassieker „La dolce vita” van Federico Fellini, alvorens hij optrad in maar liefst twaalf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60: als Old Shatterhand in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); als Kara Ben Nemsi in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); als Dr. Sternau in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965). Zijn tegenspeler is ook nu natuurlijk weer Pierre Brice (artiestennaam van Pierre Louis Baron le Bris, * 6 februari 1929 , † 6 juni 2015), een Franse acteur, die in maar liefst elf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60 de rol van Winnetou speelde: „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Unter Geiern” (1964), „Der Ölprinz” (1965), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Old Surehand, 1. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966), „Winnetou und sein Freund Old Firehand” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968). Voorts speelde hij nogmaals de rol van Winnetou in de tv-series „Mein Freund Winnetou” (1980) en „Winnetous Rückkehr (1998) en trad hij een aantal malen op als gastacteur (uiteraard eveneens in de rol van Winnetou) bij de Karl-May-Spiele van Elspe en Bad Segeberg.

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website