AMSTERDAM, donderdag
HET ziet ernaar uit dat de onverwachte filmcarrière van ANTON GEESINK 2 na „Simson en Delilah” 3 niet ten einde zal zijn. ’s Werelds nieuwste held van het witte doek onderzoekt op het ogenblik ernstig de mogelijkheden van een heel andere aanbieding die gisteravond vanuit München is herhaald en gepreciseerd door regisseur-producent Franz Marischka 4. Deze heeft Geesink gevraagd een rol te vervullen in een door hem zelf te verzorgen Karl May-verfilming, in een van de hier minder bekende Zuidamerikaanse verhalen. „Das Vermächtnis des Inca” (hier „De schat van de Inca” 5) gaat deze film heten, waarvan de cast, mogelijk dus met Geesink, het komende najaar geruime tijd naar Zuid-Amerika moet voor opnamen. Anton, die van plan is met manager Frans Henrichs naar München te reizen, stelt weer als voorwaarde: niet de krachtpatser te moeten uithangen.

De rechten op de bekende Winnetou- en Old Shatterhand-verhalen berusten bij andere producenten, die er de Duitse filmindustrie geducht nieuw leven mee hebben ingeblazen. Hun films zijn al geruime tijd met enorm succes in roulatie met in de hoofdrollen ook sterke mannen als L e x  B a r k e r 6 en P i e r r e  B r i c e 7.

Franz Marischka opereert voorlopig voor eigen risico, maar heeft een naam te verliezen in de filmwereld. Hij is een telg uit het befaamde Weense film- en theatergeslacht Marischka. Hij is een zoon van de bekende operettefiguur Hubert 8 en Ernst Marischka 9, de, inmiddels overleden, maker van de succesvolle serie Sissi-films, was zijn oom en leermeester. Ik hoorde van Franz Marischka, die als regisseur drie films op zijn naam heeft gebracht, dat hij zich nu ook als producent wil ontwikkelen.
Al met al betekenen de bestaande en beloofde contracten voor Anton Geesink dat hij in de diepe voetsporen is getreden van geweldenaars als J o h n n y  W e i s m ü l l e r 10, M a r k  F o r e s t 11, M a s s i m o  S e r a t i 12, R o b e r t  S c o t t 13 en L e x  B a r k e r, filmhelden die voor hun eerste rol ook uitsluitend werden gekozen om hun kolossale gestalte of opzienbarende sportieve prestatie.

Forest, Scott en Serati zijn de zwaarbehaarde spierenbundels die u tegenwoordig bijna wekelijks kunt ontmoeten in de onafgebroken stroom kleurige krachtsexplosies, waarin Ursus en Hercules zo niet elkaar, dan wel complete wereldrijken in elkaar stampen.
Van al deze kolossen was niemand acteur, maar zij werden onder handen genomen door handige en vakbekwame mensen, die er wel voor zorgden dat zij niet door een houterige beweging, een amateuristische tekstbehandeling of in een verraderlijke close-up door de mand vielen. Lex Barker is een mooi voorbeeld. Als een van de eerste Tarzans 14 werd hij bekend in de gehele wereld, een faam, waarop hij met zorg een carrière in het dramatische werk is gaan bouwen. Een top-acteur is hij nog steeds niet en zijn stoere houding en forse gestalte moeten nog altijd te veel meespelen, maar hij en zijn ontdekkers hebben bewezen dat „zo’n amateur” beslist niet als een belachelijke ledepop over het doek hoeft te zweven. De Tarzan-tijd heeft Lex Barker al lang achter zich. maar de aapmens is een springpank naar filmroem gebleven voor atleten: deze week werd in de Verenigde Staten de veertiende Tarzan gecontracteerd in de persoon van een zekere M i k e  H e n r y 15, 1.95 meter lang en 115 kilo zwaar.
Wil Anton Geesink voorkomen dat hij straks voor in de bioscoopzaal voor gek komt te hangen – een verwachting die velen na het aanschouwen van de foto uit de krant van gisteren koesteren – dan doet hij verstandig het voorbeeld van de Barkers en Serati’s voor ogen te houden, te meer omdat hij met zijn bijbelse Simson-verschijning nog meer pretendeert dan uitsluitend de sterke man te zijn. Slaafs en precies de aanwijzingen volgen van zijn regisseur, die een ervaren vakman is, en vooral niet mee-interpreteren en creëren willen, is de veiligste weg.

Inmiddels heeft menig Nederlands filmverhuurkantoor het kantoor van San Paolo-films in Rome benaderd voor het verkrijgen van de vertoningsrechten van de film in ons land. Het is voor het eerst dat er een run dreigt te ontstaan op een dergelijke film, waarvoor „Komt dat zien, komt dat zien” heus toepasselijker zal zijn dan „Gezellig samen”. Een stijgende prijs ligt de Nederlandse importeur te wachten ten gerieve van de producent, die terecht verwacht dat voor het eerst in de geschiedenis een bijbelse film 16 uit het westen volle zalen zal trekken in (judoland) Japan! 17

[1]	In: De Telegraaf, 25 februari 1965.

[2]	Anton Geesink (* 6 april 1934 , † 27 augustus 2010), gouden medaillewinnaar bij het judo op de Olympische Spelen van Tokio in 1964.

[3]	De film uit 1965 van Marcello Baldi en Francisco Pérez-Dolz waarin Anton Geesink de rol van Samson speelde, heette niet „Simson and Delilah”, maar „I Grandi Condottieri”.

[4]

Franz Marischka (* 2 juli 1918 , † 18 februari 2009) was een Oostenrijks regisseur en schrijver van draaiboeken; samen met zijn halfbroer Georg schreef hij het draaiboek voor „Das Vermächtnis des Inka”. Beide Marischka’s waren neven van regisseur Ernst Marischka (* 2 januari 1893 , † 12 mei 1963), die naam maakte met de „Sissi”-trilogie (1955, 1956 en 1957).

[5]	Andere bronnen spreken van „Het testament van de Inca”.

[6]

Lex Barker (voluit: Alexander Chrichlow Barker Jr., * 8 mei 1919 , † 11 mei 1973) was een Amerikaans acteur, die in vijf films furore maakte als Tarzan; in Europa was zijn eerste grote rol die van Robert – de verloofde van de vrouwelijke hoofdrolspeelster Sylvia (Anita Ekberg) – in de klassieker „La dolce vita” van Federico Fellini, alvorens hij optrad in maar liefst twaalf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60: als Old Shatterhand in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); als Kara Ben Nemsi in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); als Dr. Sternau in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).

[7]

Pierre Brice (artiestennaam van Pierre Louis Baron le Bris, * 6 februari 1929 , † 6 juni 2015) was een Frans acteur, die in maar liefst elf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60 de rol van Winnetou speelde: „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Unter Geiern” (1964), „Der Ölprinz” (1965), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Old Surehand, 1. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966), „Winnetou und sein Freund Old Firehand” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968). Voorts speelde hij nogmaals de rol van Winnetou in de tv-series „Mein Freund Winnetou” (1980) en „Winnetous Rückkehr (1998) en trad hij een aantal malen op als gastacteur (uiteraard eveneens in de rol van Winnetou) bij de Karl-May-Spiele van Elspe en Bad Segeberg.

[8]

Hubert Marischka (* 27 augustus 1882 , † 4 december 1959) was een Oostenrijks acteur, operettezanger, regisseur en draaiboekauteur; van 1907 tot haar dood in 1918 was hij getrouwd met Lizzy Léon, bij wie hij drie kinderen, onder wie Franz, had. Later hertrouwde hij met Lilly Karczag, die hem twee kinderen, onder wie Georg, schonk.

[9]	Ernst Marischka (* 2 januari 1893 , † 12 mei 1963), was een Oostenrijks regisseur en filmproducent, die naam maakte met de „Sissi”-trilogie (1955, 1956 en 1957).

[10]

Johnny Weissmuller (eigenlijk Peter Johann Weißmüller, * 2 juni 1904 , † 20 januari 1984) was een in Oostenrijk-Hongarije geboren Amerikaans Olympisch zwemkampioen en filmacteur. Op de Olympische Spelen van Parijs (1924) en Amsterdam (1928) wist hij in totaal vijf gouden medailles te behalen. Later werd hij acteur in o.a. twaalf Tarzan- en zestien Jungle Jim-films.

[11]	Mark Forest (de artiestennaam van Lou Degni, * 6 januari 1933 , † 7 januari 2022) was een Amerikaans bodybuilder die na zijn sportcarrière begin jaren ’60 optrad in een groot aantal Italiaanse spektakelfilms in de rol van Hercules, Goliath en andere krachtpatsers.

[12]	Massimo Serato (artiestennaam van Giuseppe Segato, * 31 mei 1916 , † 22 december 1989) was een Italiaans acteur die optrad in meer dan honderd films, veelal van Italiaanse makelij.

[13]	Robert Scott (die soms optrad onder het pseudoniem Mark Roberts, * 9 juni 1921 , † 5 januari 2006) was een Amerikaans acteur, die optrad in meer dan honderd films.

[14]

Tarzan was de hoofdpersoon uit 24 romans van de Amerikaanse auteur Edgar Rice Burroughs (* 1 september 1875 , † 19 maart 1950) en later, al dan niet illegaal, in die van andere schrijvers. Tussen 1918 en 1999 zijn er niet minder dan 88 Tarzan-films gedraaid, die niet alle succesvol waren. De beroemdste „film-Tarzans” waren Johnny Weissmuller (eigenlijk Peter Johann Weißmüller, * 2 juni 1904 , † 20 januari 1984) in 12 films, Lex Barker in 5 films en Gordon Scott (* 3 augustus 1926 , † 30 april 2007) in 6 films.

[15]	Mike Henry (voluit: Michael Dennis Henry, * 15 augustus 1936 , † 8 januari 2021) was een Amerikaans football-speler die na zijn sportieve carrière acteur werd en o.a. Tarzan speelde.

[16]	Ik neem aan dat hier „I Grandi Condottieri” bedoeld wordt en niet „Das Vermächtnis des Inka”!

[17]	Uiteindelijk zou de rol van Vader Jaguar in „Das Vermächtnis des Inka” toch niet door Anton Geesink, maar door Guy Madison (* 19 januari 1922 , † 6 februari 1996) gespeeld worden.

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website