CITY 2 De zaal zat vol met jongens, toen wij „De schat in het zilvermeer” gingen bekijken. Wel, we hebben ze gehoord, die knapen. Juichend als iemand op het laatste nippertje door een horde Indianen uit de handen van boeven werd bevrijd, loeiend als de misdadigers aan de winnende hand waren.
Zo hebben wij vroeger ook Karl May’s avonturenromans verslonden. Wat wist deze schrijver ons te boeien met zijn verhalen van cowboys en Indianen, van pelsjagers en goudzoekers, van misdadigers en waarheidsgetrouwe (iets te lieve) zoekers naar ’t recht, van wie Old Shatterhand met zijn „toverstok” het meest tot de verbeelding sprak. Met zijn Indianenvriend Winnetou beleefde hij gevaarlijke en spannende avonturen. Een van deze avonturen draaide om „De schat in het zilvermeer”, waarvan dus thans een verfilming in City draait. Een aanbeveling voor deze film is haast niet nodig. De naam Karl May zegt al genoeg. De film is knap in elkaar gezet, zij het met iets teveel decors in plaats van echte berglandschappen. Niettemin zijn er ook talloze wondermooie natuuropnamen te bewonderen. Verder natuurlijk alle gebruikelijke ingrediënten van Karl May’s avonturen: spanning, actie en avontuur. Ex-tarzan 3 Lex Barker 4 is Old Shatterhand.

[1]	In Twentsch Dagblad Tubantia, 17 augustus 1963.

[2]

City, voluit: City Theater (tegenwoordig Wilminktheater) was van 1953 tot 1978 een bioscoop aan de Langestraat 45 in Enschede. In dezelfde krant, maar dan gericht op een van de Twentse regio’s buiten Enschede, verscheen op deze dag woordelijk hetzelfde artikel, maar nu met de woorden CINEMA PALACE in het begin. Cinema Palace was van 1919 tot 1986 een bioscoop aan de Grotestraat 65 in Almelo, die van 1919 tot 1936 en van 1940 tot 1945 overigens Theater Rembrandt heette. De zetter van de regio-editie was alleen vergeten om het woord City verderop in het verhaal te vervangen door Cinema Palace. 😜 Op 21 december 1963 verschijnt precies dezelfde tekst nogmaals in Twentsch Dagblad Tubantia, maar nu is de naam van de bioscoop wél tweemaal verangen door Parkgebouw. Het Parkgebouw is een prachtig, door architect Karel Muller in 1914 in Hollandse neo-renaissancestijl ontworpen theater annex bioscoop aan de Oosterhofweg 49 in Rijssen, dat nog steeds bestaat.

[3]

Tarzan was de hoofdpersoon uit 24 romans van de Amerikaanse auteur Edgar Rice Burroughs (* 1 september 1875 , † 19 maart 1950) en later, al dan niet illegaal, in die van andere schrijvers. Tussen 1918 en 1999 zijn er niet minder dan 88 Tarzan-films gedraaid, die niet alle succesvol waren. De beroemdste „film-Tarzans” waren Johnny Weissmuller (eigenlijk Peter Johann Weissmüller, * 2 juni 1904 , † 20 januari 1984) in 12 films, Lex Barker in 5 films en Gordon Scott (* 3 augustus 1926 , † 30 april 2007) in 6 films.

[4]

Lex Barker (voluit: Alexander Chrichlow Barker Jr., * 8 mei 1919 , † 11 mei 1973) was een Amerikaans acteur, die in vijf films furore maakte als Tarzan; in Europa was zijn eerste grote rol die van Robert – de verloofde van de vrouwelijke hoofdrolspeelster Sylvia (Anita Ekberg) – in de klassieker „La dolce vita” van Federico Fellini, alvorens hij optrad in maar liefst twaalf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60: als Old Shatterhand in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); als Kara Ben Nemsi in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); als Dr. Sternau in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website