WIE zich eens heerlijk wil onderdompelen in het Wilde Westen van Karl May, verwijs ik naar „De schat in het Zilvermeer”, waar hij Old Shatterhand (Lex Barker 2) te zamen met zijn even nobele als scherpzinnige vriend Winnetou (Pierre Brice 3) ziet optrekken tegen bandieten, die, op zoek naar een gouden schat in een zilveren meer, zich niet ontzien brave burgers te martelen en te doden. Verrukkelijk nietwaar, deze als met hun paarden vergroeide mannen door de woeste pracht van een nog ongerepte natuur te zien snellen!
Regisseur Harald Reinl 4 moet zelf genoegen in hun avonturen hebben gehad, want hij komt in zijn Wild West-romantiek zo voor en na heel olijk om de hoek kijken. Maar dat is alleen voor volwassenen waarneembaar. Kinderen zullen met overgave genieten van de Rollende Donder en de Grote Beer, hun bonte veren, hun giftige pijlen en al dat kostelijks, dat ze tot dusver alleen in hun fantasie hebben gezien. Daarom met alle cowboy- en indianenpakken, klappistolen, pijlen en houten geweren op naar „De schat in het Zilvermeer”, (Tuschinski 5).

[1]	In De Telegraaf, 2 augustus 1963.

[2]

Lex Barker (voluit: Alexander Chrichlow Barker Jr., * 8 mei 1919 , † 11 mei 1973) was een Amerikaans acteur, die in vijf films furore maakte als Tarzan; in Europa was zijn eerste grote rol die van Robert – de verloofde van de vrouwelijke hoofdrolspeelster Sylvia (Anita Ekberg) – in de klassieker „La dolce vita” van Federico Fellini, alvorens hij optrad in maar liefst twaalf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60: als Old Shatterhand in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); als Kara Ben Nemsi in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); als Dr. Sternau in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).

[3]

Pierre Brice (artiestennaam van Pierre Louis Baron le Bris, * 6 februari 1929 , † 6 juni 2015) was een Frans acteur, die in maar liefst elf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60 de rol van Winnetou speelde: „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Unter Geiern” (1964), „Der Ölprinz” (1965), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Old Surehand, 1. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966), „Winnetou und sein Freund Old Firehand” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968). Voorts speelde hij nogmaals de rol van Winnetou in de tv-series „Mein Freund Winnetou” (1980) en „Winnetous Rückkehr (1998) en trad hij een aantal malen op als gastacteur (uiteraard eveneens in de rol van Winnetou) bij de Karl-May-Spiele van Elspe en Bad Segeberg.

[4]

Harald Reinl (* 8 juli 1908 , † 9 oktober 1986) was een Oostenrijks filmregisseur en schrijver van draaiboeken, die tekende voor vijf van de zeventien grote Karl May-films uit de jaren ’60: „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968).

[5]	Tuschinski (later Koninklijk Theater Tuschinski en nog later Pathé Tuschinski) is sinds 1921 een bioscoop met zes zalen aan de Reguliersbreestraat 26-34 in Amsterdam, die in 2021 door het Britse tijdschrift Time Out werd uitgeroepen tot mooiste bioscoop ter wereld.

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website